دائرة المعارف شبکه اسلامی

Untitled Document

2024 Nov 21

----

19/05/1446

----

1 آذر 1403

تبلیغات

رسول الله صَلَّى اللَّهِ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فرموده است: [جُعِلَتْ لِي الْأَرْضُ مَسْجِدًا وَطَهُورًا ]
« زمین برای من (و امّتم) مسجد و پاک کننده قرار داده شده است»
بخاری(335)ومسلم(521)

معرفی سایت

نوار اسلام
اسلام- پرسش و پاسخ
«مهتدين» (هدايت يافتگان)
اخبار جهان اسلام
تاریخ اسلام
کتابخانه آنلاین عقیده
سایت اسلام تکس - پاسخ به شبهات دینی
خانواده خوشبخت
شبکه جهانی نور
سایت خبری تحلیلی اهل سنت
بیداری اسلامی
صدای اسلام

قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».


چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
س	ژ	ز	ر	ذ	د	خ	ح
ف	غ	ع	ظ	ط	ض	ص	ش
ه	و	ن	م	ل	گ	ک	ق
							ی

فقه>مسائل فقهی>میت > حکم هدیه کردن پاداش نماز برای مردگان

شماره مقاله : 10431 تعداد مشاهده : 348 تاریخ افزودن مقاله : 6/5/1390

در اصل، خواندن نماز براى مرده و يا زنده مشروع نيست، امام قرطبى در تفسيرش فرمود:
" وأجمعوا أنه لا يصلي أحد عن أحد "، يعنى: " و علماء اجماع كردند كه هيچ كس براى ديگرى نماز نميخواند "، زيرا نماز يك عبادت بدنى است كه هر شخصى مكلف است خودش آنرا بجاى بياورد.
ولى اگر منظور شما هديه کردن پاداش نماز براى مردگان باشد، در اينمورد برخى از علماء آنرا جائز دانسته اند، مانند امام احمد و ابو حنيفه و برخى از علماء مالكی و شافعى، ولى نظر اكثر علماء مالكى و شافعى بر اينست كه فقط در عبادات متعلق به مال مشروع است، مانند پرداخت بدهكاريها و يا زكات ميت، و يا بخشيدن ثواب صدقه براى ميت.
ولى بهر حال، از آنجاييكه عادت و روش سلف و گذشتگان چنين نبوده است كه ثواب نماز را به ديگران ببخشند، بهتر است ترك شود، و فقط به اشيائى متکی شد كه در شريعت وارد شده است مانند دعا و استغفار كردن براى ميت، و يا صدقه دادن و بخشيدن ثوابش به دیگران.

والله اعلم
وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com

بازگشت به ابتدای صفحه

بازگشت به نتایج قبل

چاپ این مقاله

ارسال مقاله به دوستان

امام ابو حنيفه رحمه الله فرموده اند: "لا يحل لأحد أن يأخذ بقولنا ما لم يعلم من أين أخذناه" (روايت ابن عابدين در حاشيه كتاب "البحر الرائق " 6/293) يعنى: "حلال نميباشد براى كسى كه قول ما را بگيرد ولى نداند كه آنرا از كجا (و چه منبعى) گرفته ايم"، و در روايتى ديگر ميگويد: "حرام على من لم يعرف دليلي أن يفتي بكلامي" يعنى: "حرام است بر كسى كه دليل مرا نداند و با اقوال من فتوى بدهد".