قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

نصر بن احمد

دو پسر داشت: نوح و اسماعیل، چون امیر شهید احمد اسماعیل درگذشت جمله امراء و سپاهسالاران و فایدان  و اشراف باتفاق علماء رحمهم الله‏ پسر او نصر احمد را بجاى او بنشاندند، و امیر نصر دران روز هشت ساله بود راوى چنین مى‏آرد: که آن لحظه که امیر نصر را از حرم بیرون آوردند تا بر تخت امارت بنشانند چون بسال خورد بود، خوف بر وى غالب شده بود میگریست و میگفت: مرا کجا مى‏برید؟ میخواهید همچنان بکشید، که پدر مرا کشتید! از من باز شوید! چون او را بر تخت نشاندند، ابو عبد الله محمد بن احمد الجیهانى را نیابت او دادند، و او مرد عاقل و نیکو راى بود، افتتاح کارها بنا بر عدل و سیاست نهاد، و امور ملک را بر قاعده انصاف و احسان آغاز کرد، اما چون امیر در ذات خود خورد سال بود، امراء اطراف عصیان ظاهر کردند. اول کس که عصیان ظاهر کرد، عم پدر  او بود، اسحاق بن احمد سامانى، و پسر او الیاس بن اسحاق به سمرقند، و لشکر مستعد کردند و روى به بخارا نهادند. حمویه  بن على که یکى از سپاهداران امیر نصر بود، پیش ایشان باز رفت با همتى، و ایشان را منهزم گردانید و تعاقب نمود تا در سمرقند، و امیر اسحاق امان طلبید، و از کرده پشیمانى نمود، از وى عفو کردند، پس از آن پسر عم (پدر) او منصور  اسحاق در سنه اثنین و ثلثمائه عصیان آورد  در خراسان و نشاپور. و حسین على که والى هراة بود باو ضم شد از بخارا جمع سپه‏سالار روى بدیشان آورد، پیش از آنچه بدیشان رسد منصور در نشاپور وفات یافت، حسین على بهراة بازگشت، و همچنان بر سر عصیان مى‏بود، و جنگ و پرخاش داد، تا آخر گرفتار شد، و او را نیز بلباس عفو بپوشید، و ازو درگذرانید به شفاعت نایب دولت محمد احمد جیهانى و در عهد او هر که باو عصیان آورد یا کشته شد یا توبه کرد از وى عفو فرمود و امارت او در عهد المقتدر باللّه بود، و در عهد القادر باللّه، و در عهد الراضى باللّه و تا عهد المتقى باللّه بداشت و همگنان را رقبه طواعیت در ربقه خدمت آورد و از حضرت آن خلفاء مذکور رضى الله عنهم او را هم عهد ولوا رسید، تا در رجب سنه احدى و ثلثین و ثلثمائه برحمت حق تعالى پیوست، و لقب امیر سعید گفتند و مدت ملک او سى سال بود درگذشت.

به نقل از کتاب: طبقات ناصرى، مؤلف: ابو عمر عثمان بن محمد المنهاج سراج الجوزجانى (م بعد 658)، تحقیق: عبد الحى حبیبى قندهارى، تهران، دنیاى کتاب، چ اول، 1363ش.