قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

ریشه و اساس تأویل شیعه

س – اصل و ریشه این تأویلات  شیعی که برای قرآن ذکر می­کنند چیست، مثال بیاورید؟ 

ج – اولین کتابی که اینگونه تفسیرها را پایه­گذاری کرد تفسیر شیخ جابر بن یزید بن حارث جعفی کوفی (متوفای 127 هجری) بود، او به تکفیر صحابه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  معروف بود، و از هواداران مؤسّس مذهب شیعه یعنی ابن سبأ یهودی بود ..

توضیح:

عجیب اینجاست که سخن شیعه در مورد موثوق بودن و تضعیف معرفی راوی ضد و نقیض است، برخی روایات می گویند که او (جابر حارث جعفي) از کسانی است که علم اهل بیت به او بر می­گردد و صفات خدایی به او می­دهند و می­گویند او علم غیب می­دانسته و از آنچه را در شکم زنان باردار بود خبر داشت، محمّد بن حسین مظفر می­گوید: «جابر تنها از امام باقر هفتاد هزار حدیث روایت کرده است»[1].

و در روایت دیگری به او طعنه می­زنند و او را دروغگو و فریبکار و شیّاد معرفی می­کنند. و از زراره روایت کرده­اند که گفت: «از ابا عبدالله در مورد احادیث جابر سؤال کردم؟ گفت: «جز یک دفعه او را نزد پدرم ندیده ام، و هرگز نزد من آمده است»[2].

 این تناقضگویی است در مورد حکم کردن بر راویان شیعه و بزرگان آنها، و از این بابت زیاد دارند!.

نکته­ای مهم این که کتاب­های شیعه اثنا عشری از جابر فوق الذکر روایت کرده­اند که  در مورد این آیه که فرموده:

{ كَمَثَلِ الشَّيْطَانِ إِذْ قَالَ لِلإنْسَانِ اكْفُرْ فَلَمَّا كَفَرَ قَالَ إِنِّي بَرِيءٌ مِنْكَ إِنِّي أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِينَ (١٦)} (حشر: ١٦)

گفته اند: شیطان عمر بن خطاب رضی الله عنه  است، و نیز گفته اند: او بیشتر از شیطان مورد تعذیب قرار می­گیرد.

ولی شیعه اثنا عشری عین این تفسیر را از جابر به ارث برده اند و بزرگانشان آن را در منابع اصلی و مورد اعتماد خود ذکر کرده و آن را از یکدیگر نقل کرده­اند، بلکه کسی را که آیه را اینگونه تفسیر نکند تکفیر کرده اند، حال آنکه اصل این تفسیر یهودی است.[3]

و بزرگان شیعه گفته­اند: ابوجعفر فرمود: «خداوند هیچ پیامبری را جز به ولایت ما و برائت از دشمنان ما مبعوث نگردانیده است، و این مصداق این آیه است که خداوند جل جلاله می­فرماید:

{ وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلالَةُ } (نحل:36)

یعنی: ما به ميان هر ملّتي پيغمبري را فرستاده‌ايم كه خدا را بپرستيد و از طاغوت  دوري كنيد. خداوند گروهي از مردمان را هدايت داد ، و گروهي از ايشان گمراهي بر آنان واجب گرديد.

و می­گویند: منظور از گروهي از که گمراهي بر آنان واجب گرديد تکذیب آل محمّد است».

مراجع قدیم شیعه امثال کلینی { بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ }(نساء:51) را به ابوبکر و عمر رضی الله عنهما تفسیر کرده است، آنجا که کلینی از اباجعفر (که از این تهمتها بری است) روایت کرده که گفت: «جبت و طاغوت فلان و فلان هستند».[4]

مرجع عالی شیعه مجلسی می­گوید: «مراد از فلان و فلان ابوبکر و عمر است».[5]

همچنین امیرالمؤمنین عمر بن خطاب را به (ثانی)توصیف می­کنند، و روایت کرده­اند که ائمه در مورد این آیه:

 { وَيَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لا يَنْفَعُهُمْ وَلا يَضُرُّهُمْ وَكَانَ الْكَافِرُ عَلَى رَبِّهِ ظَهِيرًا (٥٥)}(الفرقان: ٥٥)

گفته اند: مراد از کافر (ثانی) است که علیه علی رضی الله عنه  بود چون فرموده: عَلَى رَبِّهِ.[6]

و در مورد تفسیر این آیه:

{ وَقَالَ اللَّهُ لا تَتَّخِذُوا إِلَهَيْنِ اثْنَيْنِ إِنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ (٥١)}(نحل:

٥١) گفته اند: «یعنی دو امام را برنگزینید، چون امام فقط یکی است»[7].

و در تفسیر این آیه:

{ وَأَشْرَقَتِ الأرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا وَوُضِعَ الْكِتَابُ وَجِيءَ بِالنَّبِيِّينَ وَالشُّهَدَاءِ وَقُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَهُمْ لا يُظْلَمُونَ (٦٩)} (زمر: ٦9)

می­گویند: «یعنی زمین با نور (امام) روشن گردید، پس آنگاه مردم به سبب نور و روشنایی امام از نور خورشید و ماه بی نیاز می­شوند»[8].

و در مورد تفسیر این آیه:

{ وَلا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ لا إِلَهَ إِلا هُوَ كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلا وَجْهَهُ لَهُ الْحُكْمُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (٨٨)} (قصص:88) مرجع شیعه قمی و غیره به نام ائمّه (با

دروغ و افتراء) این روایت را ساخته‏اند که گفته‏اند: «ما آن (وجه) هستیم که از آن طریق با خدا ارتباط می­یابند».[9]

توضیح:

نمونه­هایی از تفسیر علمای شیعه برای قرآن ارائه می­دهند و بیان گردید، در آن دوازده امام شیعه و مخالفشان ذکر شده­اند، و علمای شیعه هزاران روایت برای اثبات این مطلب آورده­اند و تأویلات باطنی که علمای شیعه آیات خداوند را با آن تفسیر می­کنند با ابی­ عبدالله رضی الله عنه  در میان گذاشته شد و به او گفتنند: «از شما روایت شده است که مراد از شراب و قمار و انصاب و ازلام که در قرآن آمده افرادی هستند؟ گفت: «خداوند بندگانش را با چیزی خطاب نمی­کند که آن را نمی­دانند»[10].

 این گفته ابی عبدالله رضی الله عنه در معتبر ترین کتاب های رجال در مذهب شیعه آمده است، و همه آن تحریفاتی را که علمایشان ساخته و پرداخته­اند نابود می­کند، و در حقیقت این تحریفات (الحاد و تحریف) کتاب الله است، و خداوند میفرماید:

 { إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (٢)} (یوسف:2).

و فرموده: { إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (٩)} (حجر: ٩)

مطالبی کمر شکن برای علمای شیعه

1- این تأویلات باطنی علمای شیعه که در کتابهای معتبر و مورد اتفاقشان آمده است، ابو عبدالله  رضی الله عنه در مورد این  تأویلات گفته­اند: هر کس اینها را گفته است از یهودیان و نصارا و مجوس و مشرکین بدتر است.

 و خود علمای شیعه از او روایت کرده اند که در مورد گویندگان این تأویلات  گفت: «آنها از یهود و نصارا و مجوس و مشرکین بدترند، سوگند به خدا که هیچ چیزی همانند آنها عظمت الهی را ناچیز قرار نداده است، سوگند به خدا اگر به آنچه اهل کوفه در مورد من می­گویند اقرار کنم زمین مرا فرو می­بلعد، حال آنکه من بنده­ای بیش نیستم و نمی­توانم به کسی سود و زیان برسانم»[11].

2- این تأویلات آراء اجتهادی نیستند که بین علمای شیعه قابل مناقشه و بحث باشند، بلکه از دیدگاه علمای شیعه این تأویلات نصوص مقدس و قطعی همچون وحی هستند، و حتّی از وحی هم بالاترند، چون اینها منسوخ نمی­شوند، بلکه وحی قرآنی بوسیله امامشان منسوخ می­شود، چنانکه عقیده آنها در این مورد بیان خواهد­شد. از سفیان سمط روایت کرده­اند که گفت: به ابی عبدالله گفتم: فدایت شوم مردی از شما بسوی ما می­آید که به دروغ گفتن معروف است، آنگاه حدیثی روایت می­کند که آن را زشت و ناپسند می­پنداریم، ابو عبدالله گفت: «اگر او ادعا کرد که من گفته­ام شب روز است و روز شب است او را تکذیب نکن، چون اگر او را تکذیب کنی مرا تکذیب کرده ای».[12]

3- همانطور که قبلاً گفته شد؛ تفسیر بزرگان شیعه ظاهر و باطن دارد، و هر دو معتبرند!.

 ظاهر تفسیر برای عموم شیعیان گفته شده، و باطن آن فقط برای خواص شیعه که ویژگی تحمل را دارا هستند گفته می­شوند!

عبدالله بن سنان از ذریح محاربی روایت می کند که گفت:به ابی عبدالله گفتم:خداوند در کتابش مرا به امری فرمان داده است دوست دارم آن را انجام دهم، گفت:آن فرمان چیست؟گفتم: فرموده الهی که می­فرماید:

{ ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ (٢٩)} (الحج:

٢٩).گفت: { ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ }  یعنی: دیدار با امام، { وَلْيُوفُوا نُذُورَهُمْ } آن مناسک هستند، عبدالله بن سنان می­گوید: آنگاه نزد ابا عبدالله آمدم و عرض کردم: فدایت شوم { ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ }  یعنی چه؟ فرمود: «یعنی گرفتن موی سبیل و کوتاه کردن ناخن و امثال آن. می­گوید: گفتم: فدایت شوم ذریح محاربی از تو برایم روایت کرده که گفته­ای: یعنی دیدار با امام و آن مناسک، فرمود: ذریح راست گفته و تو هم راست می­گویی، قرآن ظاهر و باطن دارد، و چه کسی توانایی تحمل آنچه را دارد که ذریح توانایی تحمل آن را داشته باشد».[13]

توضیح:

در این عبارت و منصوص دیگر تصریح شده که قرآن یک معنی ظاهری دارد که برای عموم شیعه است، و معنایی باطنی دارد که ویژه­ی خواص است که قدرت تحمل آن را دارند گفته می شود و آنها افراد اندک و کمی هستند و ممکن است یافت نشوند (چه کسی توانایی تحمل آنچه را دارد که ذریح توانایی تحمل آن را دارد) !!!

سوال اینجاست:

وقتی ائمه­ی شیعه از نشر و بیان این علم باطنی بخل می­ورزند، و از بیان آن برای عموم پرهیز می­کنند مگر کسانی که در سطح ذریح باشند!! پس چرا کتابهای شیعه اثنا عشری با شیوه و روش ائمه خود مخالفت کرده­اند، و این علم را برای خاص و عام منتشر نموده­اند، و بلکه برای دشمنان دینشان یعنی اهل سنّت نیز پخش کرده­اند؟! {إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ عُجَابٌ } :واقعاً اين (حرفي كه مي‌زند) چيز شگفتي است.(ص:٥)

ولی جای شگفت نیست، چون شیعه خود را به بی­پروایی و عدم کتمان وصف کرده­اند. مرجع بزرگ شیعه کلینی از علی بن حسین رضی الله عنه روایت کرده که گفت: «وَدِدْتُ والله أني افتديتُ خَصلَتين في الشيعةِ لنا ببعضِ لَحْمِ ساعدي : النَّزَقَ،وقلَّةَ الكتمانِ»[14]: به خدا سوگند دوست داشتم با گوشت بازویم فدیه­ی دو خصلت و اخلاق شیعه را می­دادم، بی­پروایی و عدم رازداری.

 4- این تأویل و تفسیرهای باطنی که علمای شیعه برای قران ذکر می­کنند و به آن معتقدند و به سوی آن دعوت می­دهند الحاد و تحریف کتاب خدا و آیات قرآن ، و خداوند متعال می­فرماید:

{ إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيَاتِنَا لا يَخْفَوْنَ عَلَيْنَا أَفَمَنْ يُلْقَى فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِنًا يَوْمَ الْقِيَامَةِ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (٤٠)} : كساني

كه آيات ما را مورد طعن قرار مي‌دهند و به تحريف (حقائق و معاني) آن دست مي‌يازند، بر ما پوشيده نخواهند بود آيا كسي كه به آتش دوزخ انداخته مي‌شود بهتر است يا كسي كه (در سايه ايمان) در نهايت امن و امان ، روز قيامت (به عرصه محشر) مي‌آيد ؟ هر كاري كه مي‌خواهيد بكنيد ، او مي‌بيند هر آنچه را كه انجام مي‌دهيد . (فصلت:٤٠)

سؤال و جوابهايي در مورد شیعیان اثنا عشری، تألیف: عبدالرحمن بن سعد الشثری، مترجم: اسحاق دبیری