قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

علی رضی الله عنه  درغزوه‌ی حمراء الأسد

اين غزوه در واقع كامل كننده جنگ احد بوده ‌است. هنگامی‌كه مسلمانان در شامگاه پانزدهم ماه شوّال سال سوّم هجري به مدينه بازگشتند، هنوز صبح نشده بود كه مردم براي نماز فجر بيرون آمده بودند كه موذن  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  اعلام كرد براي تعقيب دشمن به سرعت آماده شويد و كسي به جز کسانی كه در جنگ احد حضور داشته‌اند، بيرون نرود، مردم علي رغم زخمها و خستگي زیادی كه داشتند به درخواست  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  لبيك گفتند.  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  پيشاپيش مردم حركت مي‌كرد و به عبدالله بن أبيّ اجازه خروج نداد و ايشان به كسي غير از شاهدان جنگ احد اجازه خروج ندادند، جز جابر بن عبدالله‌انصاري كه پدرش در اُحُد به شهادت رسيده بود و به خاطر سرپرستی هفت نفر دخترش در خانه، پدرش به ‌او اجازه نداده بود در جنگهاي بدر و اُحُد شركت كند. سپاه ‌اسلام از مدينه خارج شد، در حاليكه  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  در پيشاپيش همه لشكر بود و پرچمدار سپاه همان پرچمدار احد بعد از مصعب‌يعني علي بود.([1])
مسلمانان به فرماندهي  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  تا «حمراء الأسد» كه در سیزده مايلي مدينه قرار داشت پيش رفتند و همانجا اردو زدند، اين حركت شجاعانه و جرأت مدارانه‌ی مسلمانان، ‌يهوديان و منافقان را به وحشت انداخت، ‌يقين كردند كه روحيه‌ی معنوي مسلمانان بسيار بالا است و اگر در اُحُد شكست خورده بودند، قطعاً قريش را تعقيب نمي‌كردند.([2])
در خروج پيامبر تا حمراء الأسد اشاره‌ی نبوي است به اينكه جنگ رواني تأثير بسزايي در روحيه‌ی دشمن دارد، لذا  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  تا حمراء الاسد پيش رفت و در آنجا سه روز اردو زد و دستور داد كه ‌اتشها روشن كنند تا جايی كه‌ آتش سپاه پيامبر صلی الله علیه و سلم  از مسيري بسيار دور ديده مي‌شد و روشني آتشهاي زياد فضاي بسيار بزرگي را پر كرده بود، به طوريكه كه قريشيان تصوّر كرده بودند تعداد مسلمانان در مقايسه با آنان بیشتر است و توان مبارزه با آنها را نخواهند داشت، لذا در حالي به مكّه برگشتند كه دلهايشان سرشار از ترس و وحشت شده بود.
ابن سعد می‌گويد:  رسول الله   صلی الله علیه و سلم  با اصحابش تا منطقه حمراءالأسد رفت و مسلمانان در آن شبها پانصد آتش روشن كردند تا جايي كه شعله ‌آتش حتي از نقطه‌ي بسيار دور هم ديده مي‌شد و سر و صداي سپاهيان و روشني آتش‌هایشان به هر طرف مي‌رفت، اينگونه خداوند دشمنش را به هراس انداخت و خداوند به هدف مدح صحابه ‌اين جنگ را در كتابش ثبت كرده‌ است و مي‌فرمايد:
{ الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ (١٧٢)الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ (١٧٣)فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَاتَّبَعُوا رِضْوَانَ اللَّهِ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِيمٍ (١٧٤)إِنَّمَا ذَلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءَهُ فَلا تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (١٧٥)} (آل عمران/172-175)
آناني كه پس از (آن همه) زخمهايي كه خوردند و جراحتهايي كه برداشتند، فرمان خدا و پيغمبر را اجابت كردند. براي كساني از آنان كه نيكي كردند و تقوا پيشه نمودند پاداش بس بزرگي است. آن كساني كه مردم بديشان گفتند مردمان بر ضد شما جمع شدند. پس از ايشان بترسيد ولي بر ايمانشان افزوده شد و گفتند: الله ما را بس است و او بهترين حامی‌و سرپرست است. سپس آنان با نعمت بزرگ و فضل و مرحمت خداوند برگشتند و حال آنكه هيچ گونه ‌آسيبي بديشان نرسيد و بدنبال رضايت الله بودند و خداوند داراي فضل و كرم بزرگ است. اين تنها شيطان است كه شما را از دوستان خود می‌ترساند، پس از آنان نترسيد و از من بترسيد. اگر مؤمنان راستين هستيد.


[1] - در غزوه‌ي الكدر بني سليم كه هفت روز بعد از جنگ بدر بوده نيز پرچمدار علي بوده.
[2] - علي بن ابي طالب، احمد سيد رفاعي /1-19، تاريخ الاسلام ذهبي، المغازی/8226.

به نقل از: سيره أميرالمؤمنين علي بن أبي طالب رضي الله عنه و شخصيت و عصر او، تألیف: دكترعلي محمد محمد صلابی