الله: يعني معبود بر حق؛ نام مقدسذات خداوند جل جلاله است كه بر غير وي اطلاق نگرديده. اصل آن «اله» است كه بر هر معبودي ـ به حق يا به باطل ـ اطلاق ميگرديد و سرانجام اطلاق آن بر معبود برحق غالب گشت. به قولي: «الله» اسم اعظم الهي است زيرا به تمام صفات قدسي موصوف ميشود؛ چنانكه خداوند متعال فرموده است:
) هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلَهَ إِلا هُوَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ (
«الله كسي است كه معبودي جز او نيست، داناي نهان و آشكار است ، رحمان و رحيم است...» [حشر/ 22].
ملاحظه ميكنيم كه در اين دو آيه، تمام اسماء ديگر، صفات «الله» قرارگرفته اند.
و از آنجا كه جز خداي تبارك و تعالي كسي ديگر به نام «الله» ناميده نشده، لذا طبق قاعده براي «الله» در سخن عرب اشتقاقي سراغ نداريم بنابراين، اسم الله «جامد» است نه «مشتق» و اين رأي اكثر اصوليان و فقها ميباشد.
از تفسير انوار القرآن، نوشته: عبدالرؤوف مخلص