قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

‌رحمن و رحیم [الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ]: دو صفتند که از رحمت مشتقند، و در هر یک از «‌رحمن» و «‌رحیم‌« مفهومی منظور است‌ که در دیگری منظور نیست مثلا رحمن به معنی رحمتی عظیم و افزون است‌؛ چون وزن فعلان صیغه‌ی مبالغه در کثرت و فزونی و عظمت است و مستلزم ثبوت و دوام نیست‌؛ مانند: غضبان‌، عصیان و سکران‌. ولی رحیم یعنی‌ کسی که از رحمت دایمی برخوردار است‌؛ زبرا صیغه‌ی فعیل در صفات دایمی به‌کار می‌رود، مانند کریم و ظریف‌. بر این اساس معنی این دو واژه چنین می‌شود: خدایی‌ که دارای رحمت عظیم و احسانی همیشگی است‌.(کشف المعانی، تفسیر ابن جماعه) خطابی گفته است‌: الرحمن ذو الرحمة الشاملة التى وسعت الخلق فى أرزاقهم و مصالحهم ، و عمت المؤمن و الكافر ، و الرحيم خاص بالمؤمن كما قال تعالى:{وكان بالمؤمنين رحيما }؛ (رحمن یعنی‌ کسی‌که دارای رحمت فراگیر است که تمام مخلوقات را فرا می‏‎گیرد، به نحوی ‌که منافع و روزی آنها را تامین می‌نماید، وعموم مومن و کافر را شامل می‌شود. ولی رحیم به مومن اختصاص دارد، همان‌طور که خدای متعال فرموده است‌: { نسبت به مومنان مهربان است }‌). (ترجمه تفسیر صفوة التفاسیر)؛ « الرَّحْمنِ » : و « الرَّحِيمِ » . هر دو صيغه مبالغه‌اند و صفت ( الله ) مي‌باشند. (تفسیر نور، دکتر مصطفی خرمدل)