قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

حمد [حَمْد]: یعنی تعریف و تمجید به نیکی به طریق و شیوه‌ی تعظیم و بزرگداشت مقرون با محبت‌. حمد متضاد و نقیض‌ ذم است و از شکر عامتر است‌؛ چون شکر در مقابل نعمت انجام گیرد، اما حمد چنین نیست‌. (ترجمه تفسیر صفوة التفاسیر)؛ حمد: ثنا و سپاس‌ زباني‌ است‌ كه‌ جهت ‌تفضيل‌ و برتري‌ دادن‌ گفته‌ مي‌شود. فرق‌ در ميان‌ «حمد» و «شكر» يكي‌ در اين ‌است‌ كه‌ حمد فقط به‌ زبان‌ است‌، اما شكر هم‌ به‌زبان‌، هم‌ به‌ قلب‌ و هم‌ به‌ ساير اعضا مي‌باشد. ديگر اين‌ كه‌ شكر فقط در برابر نعمت‌ است‌، ولي‌ حمد به‌ جهت‌ كمال ‌محمود مي‌باشد؛ هر چند در برابر نعمتي‌ نباشد. و از آنجا كه‌ هيچ‌ موجودي‌ در ذات‌، صفات‌ و اسماء از خداي‌ عزوجل‌ كاملتر نيست‌ و هيچ‌ نعمتي‌ نيست‌ مگر اين‌ كه‌ مستقيما يا به‌ واسطه‌، به‌ آن‌ ذات‌ متعال‌ برتر برمي‌گردد، پس‌ در حقيقت ‌تمامي‌ حمدها و شكرها سزاوار اوست‌ و تنها او مالك‌ هر حمد و شكري‌ است‌. درحديث‌ شريف‌ آمده‌ است‌: «أفضل‌ الذكر لا إله‌ إلا الله‌، وأفضل‌ الدعاء الحمد لله‌: بهترين‌ ذكرها لا اله‌ الا الله‌ و بهترين‌ دعاها الحمد لله‌ است‌«. آري همه‌ ستايشها از آن‌ خداوندي‌ است: «كه‌ رب‌ عالميان‌ است». (تفسير انوار القرآن، عبدالرؤوف مخلص)