قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

غزوه بدر موعد

ابوسفیان پس از جنگ احد قرار جنگ دیگری را در سال آینده و در مكان بدر با مسلمانان گذاشت. رسول خدا   صلی الله علیه و سلم نیز در ذیقعده سال چهارم هجری با لشكری متشكل از هزار و پانصد مرد جنگجو كه پرچمدار لشكر علی بن ابیطالب رضی الله عنه   بود، به میدان بدر رفت و در آنجا هشت روز در انتظار لشكر مشركان ماند. ابوسفیان نیز با همپیمانان خود لشكری متشكل از دو هزار مرد جنگجو كه پنجاه نفر از آنها اسب سوار بودند، فراهم ساخت و راهی بدر شد. وقتی آنان به مرالظهران و آبهای مجنه رسیدند، ابوسفیان طی سخنانی خطاب به لشكر خود گفت: ای قریشیان! به نظر من جنگ در این سال خشك، به صلاح شما نیست و بهتر است زمان وقوع آن را برای سالی آباد و سرسبز موکول نمایید تا شتران شما خوب فربه شوند و خود شما نیز با خوردن شیر و ماست، سرحال و بانشاط باشید. بنابراین، من برمی‌گردم و شما نیز برگردید.[1]
در این هنگام، مخشی بن عمرو ضمری كه قبلاً با رسول خدا صلی الله علیه و سلم از طرف قبیله‌اش (بنی‌ضمره) پیمان بسته بود، نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم   آمد و پرسید: آیا برای رویارویی با قریش به اینجا آمده‌اید؟ رسول خدا صلی الله علیه و سلم   فرمود: بلی ای ضمری و اگر تو نیز می‌خواهی عهد و پیمانت را پس بگیری، اشكالی ندارد و آن گاه ما با هم به جنگ خواهیم پرداخت تا خدا در میان ما فیصله نماید. ضمری گفت: ای محمد صلی الله علیه و سلم   به خدا سوگند، كه چنین نخواهم كرد.[2]
پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم در این برخورد و گفتگو، توجه همپیمان خود را به قدرت و توان رزمی مسلمانان جلب نمود. تا ضمری متوجه این موضوع گردد كه مسلمانان به خاطر ضعف و ناتوانی با او هم پیمان نشده‌اند؛ بلكه با وجودی كه از قدرت نظامی بالایی برخوردار هستند، بنابر درخواست و میل باطنی طرف مقابل، قرارداد صلح و آشتی امضا نموده‌اند تا بدین صورت دشمن را دچار رعب و وحشت نماید.[3]
تحركات لشكر اسلام از مدینه به سوی بدر، مانور زیبا و موفقی بود و توجه دشمنان داخلی و خارجی را به قدرت و یكه‌تازی نظامی مسمانان در منطقه جلب نمود و این امر را به اثبات رساند كه اسلام از نظر نظامی در شبه جزیره عربستان گوی سبقت را از دیگران ربوده است؛ به ویژه زمانی كه بزرگ‌ترین قدرت نظامی شبه‌جزیره كه لشكر قریش بود، حاضر نشد  برای عملی نمودن وعدة خود در میدان حضور پیدا كند و با لشكر اسلام، مقابله نماید. 
علاوه بر آن حملات تبلیغاتی قریش علیه ‌اسلام، به خاطر موفقیت آنان در جنگ احد تحت‌الشعاع قرار گرفت و خنثی گردید و قریش با عقب‌نشینی از جنگ، هیبت خود را از دست داد و مورد تمسخر و استهزاء اعراب قرار گرفت و هیبت و عظمت لشكر اسلام بر دلها نشست و ثابت شد و برای همگان به اثبات رسید كه شكست نسبی مسلمانان در جنگ احد، به معنای سقوط قدرت نظامی اسلام نبوده است و بدین صورت مسلمانان بدون اینكه وارد معركه بشوند، از نظر نظامی به موفقیت و پیروزی بزرگی دست یافتند و از نظر اقتصادی نیز در بازارهای موسمی بدر كه هماهنگ با تاریخ موعد جنگ بود، به داد وستد پرداختند و منافع هنگفتی بدست آوردند.[4]


[1]- غزوة الاحزاب، محمد احمد باشمیل، ص 88.
[2]- السیرة النبویة، ابن هشام، ج 3، ص 232.
[3]- معین السیره، شامی، ص 264-265.
[4]- تاریخ اسلامی، حمیدی، ج 6، ص 67.


برگرفته از: 
الگوی هدایت (تحلیل وقایع زندگی پیامبر اکرم)، جلد دوم، مؤلف : علی محمّد صلّابی، مترجم: هیئت علمی انتشارات حرمین.