قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

بطلان ادعای رافضی مبنی بر اینکه عابد بودن علی موجب امامت وی می‌گردد
 
ابن مطهر الحلى رافضی می گوید: دوم اینکه: او عابدترین مردم بود. در روز، روزه دار، و در شب شب زنده‌داری می‌کرد. مردم از او نماز شب و نمازهای مستحبی روز را یاد گرفتند و اکثر عبادات و دعاهای روایت شده از او وقت فراوانی می‌گیرد. او در شب و روز (1000) رکعت نماز می‌خواند او هیچ شبی نماز شب را فراموش نمی‌کرد.
ابن عباس می‌گوید: در جنگ او را دیدم در حالی که در انتظار خورشید است. به او گفتم: ای امیرالمؤمنین چه کار می‌کنی؟ گفت: در انتظار زوال خورشید هستم تا نماز بخوانم. گفتم: در این وقت حساس و سرنوشت‌ ساز؟ پاسخ داد: ما بر سر نماز با آنها می‌جنگیم.
او از انجام اعمال نیک در اول وقتشان در دشوارترین موقعیت‌ها غفلت نمی‌ورزید هرگاه می‌خواستند تیر را از بدنش درآورند، صبر می‌کردند تا اینکه زمان نماز فرا رسد و او به راز و نیاز با خدایش مشغول شود و از هر آنچه اطرافش می‌گذشت غافل می‌شد و دردهایی را که تحمل می‌کرد احساس نمی‌کرد.
او نماز و زکات را با هم ادا کرد و در حال رکوع زکات داد. در نتیجه خداوند درباره او آیه‌ای را نازل کرد.
او غذای خودش و خانواده‌اش را سه روز پشت سر هم انفاق کرد تا اینکه خداوند درباره او آیات اول سوره انسان را نازل کرد. او همواره و آشکارا و در نهان صدقه می‌داد. او با پیامبر نجوا کرد و در همان حال صدقه‌ای را بر خود نذر کرد. در این باره هم از سوی خداوند آیه‌ای نازل شد. او هزار غلام را به دست خودش و با هزینه خودش آزاد کرد. او کار می‌کرد و اجرت آن را در هنگام محاصره اقتصادی در شعب ابوطالب، به پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم می‌داد. اگر عابدترین مردم برترین آنها باشد، پس او امام مردم است».
 
در پاسخ باید گفت:
این سخنان پر از ادعاهای ساختگی است که بر نادان‌ترین مردم نسبت به این امور هم پوشیده نمی‌ماند. با وجود اینکه همه آنها دروغ است و در آن و بقیه دروغها هیچ مدحی پیدا نمی‌‌شود، در جواب می‌گوییم: اینکه او ادعا می‌کند؟ او در روز، روزه‌داری و در شب، شب‌ زنده‌داری می‌کرد، دروغ بستن بر علی رضی الله عنه است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم  فرمود: «اما من گاهی روزها روزه می‌گیرم و برخی روزها نمی‌گیرم. قسمتی از شب را شب زنده داری می‌کنم و در بخشی دیگر می‌خوابم و ازدواج می‌کنم. هر کس از سنت من روی گرداند، از من نیست».
در صحیحین از علی روایت شده است: حضرت رسول صلی الله علیه و آله وسلم بر من و فاطمه گذشت و گفت: آیا بیدار نمی‌شوید تا نماز بخوانید؟ گفتم: ای رسول خدا جان ما در دست خداست اگر بخواهد که برخیزیم، برمی‌خیزیم. پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم رویش را برگرداند و بر ران پای خودش می‌زد و می‌فرمود:{وَكَانَ الإنْسَانُ أَكْثَرَ شَیءٍ جَدَلا (٥٤)}(الكهف: 54). «ولى انسان بیش از هر چیز، به مجادله مى‏پردازد[1]».
این حدیث دلیل بر این است که علی رضی الله عنه با وجود بیداری پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در شب، خوابیده بود و با او بحث و جدل کرد تا اینکه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: {وَكَانَ الإنْسَانُ أَكْثَرَ شَیءٍ جَدَلا}
اینکه ادعا می‌کنند: مردم از او نماز شب و نمازهای مستحبی روز را یاد گرفتند در پاسخ باید گفت: اگر منظور او این است که برخی از مسلمانان این را از او یاد گرفتند مردم از بقیه اصحاب پیامبر هم این امور را یاد گرفتند.
اما اگر قصد او این است که همه مسلمانان این امور را فقط از او یاد گرفته‌اند، کاملاً دروغ است. زیرا اکثر مسلمانان به این امر معتقد نیستند و آنها شب‌ زنده‌داری می‌کردند و نمازهای مستحبی را در روز بر پا می‌داشتند. پس مردم اکثر سرزمین‌های اسلامی که در دوران خلافت عمر و عثمان فتح شدند، همانند شام، مصر، مغرب و خراسان چگونه از او یاد می‌گرفتند؟ همچنین صحابه که در زمان حیات پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بودند چگونه از او این امور را یاد گرفتند [در حالی که پیامبر به آنها یاد می‌داد]. بنابراین نمی‌توان چنین ادعایی کرد مگر آنکه بگوییم او به مردم کوفه چنین اموری را تعلیم داده است. معلوم است که آنها [مردم کوفه] قبل از آمدن علی به آن شهر این امور را از ابن مسعود رضی الله عنه و ... یاد گرفته بودند، و آنها از جمله کسانی بودند که قبل از آمدن علی رضی الله عنه به سویشان دین وعلم‌شان از همه مردم کاملتر بود، و یاران ابن مسعود نیز قبل از آمدن علما چنین بودند. اما اینکه ادعا می‌کند که دعاهای روایت شده از او وقت فراوانی می‌طلبد، عموماً دروغ است. او بزرگوارتر از آن بود که چنین دعاهایی بخواند که مناسب حال او و یارانش نباشد و این سخن هیچ اسنادی ندارد. دعاهای ثابت شده از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بهترین دعاهای هستند که برترین افراد و برگزیدگان امت اسلامی به وسیله آنها به درگاه خداوند راز و نیاز می‌کردند.
همچنین در پاسخ این ادعای او که می‌گوید: او شب و روز (1000) رکعت نماز می‌خواند، خواهیم گفت: این دروغی است که در آن هیچ مدحی برای امام علی وجود ندارد. زیرا مجموع نمازهای واجب و مستحبی که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم [که از امام علی والاتر بود] در شبانه روز می‌خواند (40) رکعت بود و کسی که خلیفه و ولی امر مسلمانان است وقت خواندن (1000) رکعت را ندارد. زیرا او باید به اداره جامعه و خانواده‌اش بپردازد. مگر آنکه نماز او همانند نوک زدن کلاغ به دانه باشد که همان نماز منافقان است که خداوند علی را از آن پاک و مبرّا کرده است. اما درباره شبهای جنگ صفین باید گفت: آنچه در حدیث صحیح روایت شده است این است که او می‌گفت: ذکری را که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به فاطمه رضی الله عنها یاد داده بود هرگز از آن زمان تاکنون ترک نکرده‌ام. پرسیدند: حتی در شب جنگ صفین؟ گفت: حتی در آن شب آن را از سحر تکرار می‌کردم[2].
اما آنچه درباره خارج کردن تیر از بدن او در هنگام نماز ذکر کرد، دروغ است و روایت نشده است که تیری به امام علی اصابت کرده باشد، و آنچه نیز درباره جمع میان نماز و زکات گفت، دروغ است و در آن هیچ مدحی دیده نمی‌شود و چنانچه این امر مستحب و پسندیده می‌بود به عنوان سنت و اصلی برای مسلمانان درمی‌آمد، و چنانچه برای مسلمانان مستحب می‌بود که در حالت نماز، صدقه یا زکات بدهند این کار را می‌کردند. اما از آنجا که هیچکدام از مسلمانان این امر را مستحب نمی‌داند در می‌یابیم که این امر نه تنها عبادت نیست، بلکه مکروه نیز هست.
همچنین آنچه نیز درباره امر نذر و چهار درهم ذکر کرد همه دروغ است و در آن مدح و ستایشی دیده نمی‌شود.
درباره این ادعای او که گفت: او هزار غلام را با پول خودش خرید و آزاد کرد، دروغ بزرگی است که فقط نادانترین مردم آن را ترویج می‌کنند. علی نه تنها هزار غلام بلکه حتی صد غلام را نیز آزاد نکرد بلکه او حتی آنقدر ثروتمند نبود که با دارایی‌اش یک دهم این تعداد را هم آزاد کند. او حرفه خاصی نداشت. یا به جهاد مشغول بود یا به امور دیگر در اداره امور مسلمانان.
درباره ادعای او که می‌گوید: او خودش را اجیر می‌کرد و در شعب ابی‌طالب به پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم کمک اقتصادی می‌کرد، باید گفت به چندین دلیل این ادعا دروغ است:
اولاً: آنها از شعب(درّه) خارج نمی‌شدند و در آنجا هم کسی او را اجیر نمی‌کرد.
ثانیاً: پدرش ابوطالب همراه آنها در شعب بود و او نفقه او را تأمین می‌کرد.
ثالثاً: خدیجه ثروتمند بود و اموالش را در راه خدا و پیامبرش مصرف می‌کرد.
رابعاً: علی هرگز در دوران مکه خودش کارگری خودش را اجیر نکرد. او در هنگامی که مسلمانان در شعب ابی‌طالب بودند، نوجوان بود. در آن زمان یا پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به او کمک اقتصادی می‌کرد و خرجش را می‌داد، یا پدر و مادرش. او نمی‌توانست. هزینه‌های خودش را تأمین کند پس چگونه می‌توانست به دیگران کمک و انفاق کند؟!


([1]) بخاری، (6/88)و قسمتهای دیگری از کتاب .
([2]) نگا: مسند امام احمد، تحقیق احمد شاکر، احادیث شماره (838، 1228 و 1249).


به نقل از:
مختصر منهاج السنة، تالیف: شیخ الإسلام ابو العباس احمد بن تیمیه، اختصار : الشیخ عبدالله بن محمد الغنیمان (استاد تحصیلات عالی دانشگاه اسلامی مدینه منوره)، و مدرس در مسجد نبوی شریف، ترجمه: إسحاق دبیرى
 
مصدر:
سایت دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com