قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

زبدة البیان فی احکام القرآن
کتاب «زبدة البیان فی احکام القرآن» نوشته­ی احمدبن محمد مشهور به مقدسی اردبیلی است[1] و برای تبیین و توضیح اندازه افراط و تاثیرات امامیه در تفسیر ایشان نکات زیر را عرضه می­داریم:
در کتاب طهارت از ایمان مطلق نزد جعفریه حرف می­زند، و می­گوید: از جمله پایه­های ایمان: تصدیق و اقرار به ولایت و امامت تک تک آنها و وصی اهل بیت (ع) می­باشد.
بعد می­گوید: سپس به آنچه بر امامت امیرالمومنین دلالت می­کند اشاره­ای می­کنیم، و دلائل در این مورد بی شمار است ولی تنها به ذکر بعضی از آنها اکتفا می­کنیم، از جمله­ی آنها آیه­ی 54 سوره مائده است: ﴿یا ایهَا الَّذِینَ آمنُواْ من یرْتَدَّ منکم عَن دِینِهِ فَسَوْفَ یأْتِی اللّهُ بِقَوْم یحِبُّهُم وَیحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمؤْمنِینَ﴾ (ای مومنان هر کس از شما از آیین خود بازگردد خداوند جمعیتی را خواهد آورد که خداوند دوستشان می­دارد و آنان هم خدا را دوست می­دارند) و در تفسیر این آیه می­گوید: ظاهر این آیه در مورد امیرالمومنین و اصحاب ایشان که به نام خوارج مرتد گشتند و همچنین در مورد جنگجویان با آن بزرگوار در جنگ جمل و صفین و جنگهای دیگر می­باشد.
و به بیان آن ادامه می­دهد و به احادیث موضوعی استدلال می­کند، تا اینکه در آخر می­گوید: و تمامی اوصاف در آن موجود است و آیه­ی بعدی بودن آن صفات را تایید می­کند ﴿إِنَّما وَلِیکم اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمنُواْ الَّذِینَ یقِیمونَ الصَّلاَةَ وَیؤْتُونَ الزَّکاةَ وَهُم رَاکعُونَ﴾ (تنها خدا و پیغمبر او و مومنانی یاور و دوست شمایند که خاشعانه و خاضعانه نماز را به جای می­آورند و زکات مال بدر می­کنند) می­گوید: مفسرین اجماع دارند بر اینکه در مورد علی (ع) نازل گشت (1393ـ 439) و اردبیلی در کتاب نماز به آیه­ی 55 سوره­ی مائده بر امامت امیرالمومنین و 11 امام؛ فرزندان ایشان که در حال رکوع صدقه داده­اند استدلال می­کند.
و در کتاب «الطهاره» آیه­ی 124 سوره بقره را می­آورد ﴿وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیم رَبُّهُ بِکلِماتٍ فَأَتَمهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِماما قَالَ وَمن ذُرِّیتِی قَالَ لاَ ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ﴾ آنگاه را که خدای ابراهیم او را با سخنانی بیاموزد و او آنها را به تمام و کمال و به بهترین وجه انجام داد، گفت: من تو را پیشوای مردم خواهم کرد، ابراهیم گفت: آیا از دودمان من؟ گفت: پیمان من به ستمکاران نمی­رسد) برای وجوب عصمت ائمه به آن استدلال می­کند.
و در کتاب نکاح: اول سوره­ی تحریم را بیان می­کند و از سبب نزول حرف می­زند، بعد می­گوید: و در سبب نزول چیز بزرگی برای حفصه و چیز بزرگتری برای عائشه که دروغ گفت و ظلم کرد و آشوب به پا کرد، و به آن مناکیر دستور داد، و اذیت را برای پیامبر ایجاد کرد، وجود دارد.
و به آیه 5 استدلال می­کند ﴿عَسَى رَبُّهُ إِن طَلَّقَکنَّ أَن یبْدِلَهُ أَزْوَاجًا خَیرًا منکنَّ مسْلِماتٍ مؤْمنَاتٍ قَانِتَاتٍ تَائِبَاتٍ عَابِدَاتٍ سَائِحَاتٍ ثَیبَاتٍ وَأَبْکارًا﴾ (اگر پیغمبر شما را طلاق دهد، چه بسا پرودرگار بجای شما همسرانی را نصیب او گرداند که بهتر از شما باشند، زنان دوشیزه یا غیر دوشیزه فرمانبردار، با ایمان، فروتن، توبه­کار، پرستشگر، و گردن کج) و می­گوید: این دلالت می­کند که آنها دارای این صفات نبوده­اند و این صفات در دیگران وجود داشته است!!
و بعد از این از ضرب­المثل همسر نوح حرف می­زند و می­گوید: و شاید این تسلیتی برای پیامبر و مومنین باشد تا بفهمند که قرار گرفتن زن غیر صالحه برای پیامبر و دیگران و وارد شدن آنها به دوزخ، با وجود اینکه جسم پیامبر و یا مومنین به جسم آنها می­چسبد و زوجیت برای آنها وجود دارد، چیزی واقع شدنی و امکان­پذیر و غیر بعید می­باشد، و همچنین است برای هر کسی که به وسیله­ی تزویج دختر خویش بخواهد به پیامبر تقرب جوید و به این خاطر ام حبیبه دختر ابوسفیان و خواهر معاویه همسر پیامبر بود در حالی که پدرشان از بزرگترین روسای کفر و طرف مقابل جنگهای پیامبر بود، و همچنین صفیه بنت حیی بن احطب که پدرشان بر کفر به قتل رسید و سوده بنت زمعه نیز که پدرشان مشرکانه از دنیا رفت، و گفته شده است: که پیامبر قبل از بعثت دو دختر خویش را از دو کافر بت­پرست تزویج کرد.
 از این بیشتر به بازگویی افراط و گمراهی این گمراهگر فکر کنم نیازی نداریم.


[1] . ص 10



از کتاب:
 پژوهشی پیرامون اصول و فروع شیعه دوازده امامی(2)، (مبحث تفسیر)، تألیف: دکتر علی سالوس
 
مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com