دائرة المعارف شبکه اسلامی

Untitled Document

2025 Apr 04

----

05/10/1446

----

15 فروردين 1404

تبلیغات

يعلي بن مره مي‌گويد: حسن و حسين به سمت رسول‌خدا صلی الله علیه و آله و سلم با يكديگر مسابقه مي‌دادند؛ يكي از آنها زودتر از ديگري به آن حضرت صلی الله علیه و آله و سلم رسيد. رسول‌خدا صلی الله علیه و آله و سلم دست مباركش را به گردن او انداخت و او را در آغوش گرفت و يكايك آنها را بوسيد و سپس فرمود: (إنّي أحبّهما فأحبّوهما. أيّها الناس، الولد مبخلة مجبنة) يعني: «من، اين دو را دوست دارم؛ شما نيز آنها را دوست بداريد. اي مردم! فرزند، مايه‌ي بخل و ترس والدين است».
مسند احمد (4/172)؛ سنن ابن ماجه، شماره‌ي3666؛ بوصيري در الزوائد گفته است: سندش، صحيح است و راويان آن، ثقه مي‌باشند؛ نگا: سير أعلام النبلاء (3/255).

معرفی سایت

نوار اسلام
اسلام- پرسش و پاسخ
«مهتدين» (هدايت يافتگان)
اخبار جهان اسلام
تاریخ اسلام
کتابخانه آنلاین عقیده
سایت اسلام تکس - پاسخ به شبهات دینی
خانواده خوشبخت
شبکه جهانی نور
سایت خبری تحلیلی اهل سنت
بیداری اسلامی
صدای اسلام

قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».


چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
س	ژ	ز	ر	ذ	د	خ	ح
ف	غ	ع	ظ	ط	ض	ص	ش
ه	و	ن	م	ل	گ	ک	ق
							ی

الهیات و ادیان>فرقه ها و مذاهب>تصوف > حکم نماز در خانقاه و معاشرت با هل تصوف

شماره مقاله : 8185 تعداد مشاهده : 304 تاریخ افزودن مقاله : 15/9/1389

حکم نماز در خانقاه و معاشرت با اهل تصوف

از آنجايى كه بدعت در دين حرام است و خداوند دروازه توبه را بر روى شخص بدعتى بسته است تا اينكه بدعتش را رها كند، پس معاشرت با اهل بدعت جائز نيست مگر بغرض دعوت دادن ايشان بسوى سنت صحيح و ترك بدعدتشان، زيرا معاشرت با آنها سبب سنگدلى ميشود و اعمال بدعتشان نيز در نظر يك شخص ممكن است ناديده و يا كم ارزش شناخته شود و در نتيجه از نهى كردن آنها دست بكَشَد و در صورت معاشرت با آنها ممكن است كه او نيز موجب لعن و غضب خداوند قرار بگيرد، همانطور که علماء بنى اسرائيل دچار آن شدند، خداوند متعال در قرآن ميفرمايد: "لُعِن الذين كفروا من بني اسرائيل على لسان داوود و عيسى ابن مريم، ذلك بما عصوا و كانوا يعتدون (78) كانوا لا يتناهون عن منكر فعلوه، لبئس ما كانوا يعملون (79)" المائدة 79- 78 يعنى: "كسانى از بنى اسرائيل كه كافر شده بودند بر زبان داوود و عيسى پسر مريم موجب لعنت قرار گرفتند، آن به اين علت بود كه عصيان و از حق تجاوز ميكردند. همديگر را از كارهاى زشتى كه انجام ميدادند نهى نميكردند، پس جه كار بدى بود كه انجام ميدادند."
علماء در تفسير اين آيه چنين ميگويند كه علماء بنى اسرائيل ابتدا معصيتكاران را از گناهانشان نهى ميكردند ولى كم كم خود آنها با ايشان نشست و برخاست ميكردند و با انها اكل و شرب ميكردند (پس گناهان آنها در نظرشان كوچك شمرده شد) و خود نيز موجب لعنت قرار گرفتند.
و پيامبر صلى الله عليه و سلم در حديث صحيحى كه وارد شده است فرموده است كه: "المرء مع من احب، فلينظر احدكم من يخالل" يعنى: "يك شخص (در روز قيامت) همراه كسى خواهد بود كه او را دوست بدارد، پس هر يك از شما بايست بنگرد كه چه دوستى را انتخاب كند"
تابعى بزرگ و جليل القدر "مالك ابن دينار" را بخواب ديدند كه ميگفت: "از دو گروه دورى كن: دنيا دوست و بدعتى، زيرا دنيا دوست ضربه به دنيايت ميزند و بدعتى به دينت ضرر ميرساند."
پس وظيفه هر مسلمان است كه اگر نتواند آنها را به راه درست قرآن و سنت راهنمايى كند از آنها دورى بجويد تا ضررى به دينش نرسد.

وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com

بازگشت به ابتدای صفحه

بازگشت به نتایج قبل

چاپ این مقاله

ارسال مقاله به دوستان

از محمّد بن عقيل بن ابي طالب روايت است: علي رضی الله عنه براي ما سخنراني كرد و گفت: اي مردم! شجاع‌ترين مردم كيست؟ گفتيم: شما، اي امير مؤمنان! گفت: ابوبكر صديق رضی الله عنه شجاع‌ترين مردم است، در روز جنگ بدر ما براي رسول الله صلی الله علیه و سلم سايه‌باني درست كرده بوديم، گفتيم: چه كسي در كنار پيامبر صلی الله علیه و سلم از ايشان نگهباني مي‌کند تا كسي از مشركان به او نزديك نشود؟ كسي جز ابوبكر براي نگهباني نايستاد، او بود كه با شمشير از غلاف كشيده كنار سر مبارك او ايستاده بود، هرگاه كسي مي‌خواست به رسول الله صلی الله علیه و سلم نزديك شود ابوبكر با شمشيرش جلوي او را مي‌گرفت و من خودم (علي) ديدم كه مشركان گلوي رسول الله صلی الله علیه و سلم را گرفته‌اند و تكان مي‌دهند و مي‌گويند: تو همان كسي هستي كه معبودان را‌ يكي دانسته‌اي، سوگند به خدا كسي جز ابوبكر رضی الله عنه به ‌او نزديك نشد، در آن زمان ابوبكر دو گيسوي بلند داشت، در حالي كه با سرعت مي‌آمد گيسوانش را كنار مي‌زد، آمد و گفت: واي بر شما! آيا مردي را مي‌كشيد كه مي‌گويد: پروردگارم الله ‌است و برايتان از جانب پروردگارش آيات و نشانه‌هاي واضح و و روشن آورده‌است! در آن روز ‌يكي از دو گيسوي ابوبكر كنده شد. راوي می‌گويد: علي مخاطبان را سوگند داد كه ‌آيا نزد شما مؤمن آل فرعون بهتر بوده ‌يا ابوبكر؟ مردم چيزي نگفتند، علي گفت: سوگند به خدا ابوبكر از مؤمن آل فرعون بهتر است، آن مرد که ايمانش را پوشيد، خداوند او را ستود. امّا ابوبكر جان و خون و مالش را در راه خدا فدا كرد(المستدرک(3/67)صحیح است برشرط مسلم و ذهبی موافق آن است).