قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

در ادبيات عرب سه ضمير وجود دارد که بوسيله ي آنها شخصي را مورد خطاب قرار مي دهند:
1- "أنا" که براي متکلم بکار مي رود.
2- "نحن" که براي متکلم (چند نفر) بکار مي رود.
ولي اين ضمير گاهي براي يک نفر واحد هم استعمال مي شود، و آن زماني است که دلالت بر تعظيم و بزرگداشت و جلالت شخص نمايد. پس ضمير "نحن" (به معناي "ما") هم براي جمع بکار مي رود و هم براي فرد، که دلالت آن بر فرد نشانگر تعظيم و جلالت وي مي باشد.
3- "هو" که براي غائب بکار مي رود.
حال در قرآن از هر سه لفظ استفاده شده است.
"و خداوند سبحان خود را گاهي با صيغه ي مفرد (الله يا ضمير) و گاهي با صيغه ي جمع ذکر مي کند مانند: «إنا فتحنا لك فتحاً مبيناً» (فتح 1). يعني: ما براى تو پيروزى آشکارى فراهم ساختيم!...
و يا: « إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ» (حجر 9).
يعني: ما قرآن را نازل کرديم؛ و ما بطور قطع نگهدار آنيم!
اما خداوند هرگز نفس خود را با صيغه ي مثني (دو نفر) ذکر نکرده است، زيرا صيغه ي جمع ("نحن" ، "إنا": ما) مستلزم بزرگداشت کسي است که استحقاق آنرا دارد، ولي گاهي اين صيغه (يعني صيغه ي جمع) دلالت بر معاني اسماء الهي دارد (و اسماء الهي جمع هستند و تعداد آنها نامشخص است بلکه محصور به عددي نيست)، اما صيغه ي مثني دلالت بر عدد محصوري دارد در حالي که خداوند متعال از انحصار پاک و منزه است." (برگرفته از: العقيدة التدمرية لشيخ الإسلام ابن تيمية ص 75 .).
پس متوجه شديم که ضمير "ما" هم براي جمع و هم براي مفرد بکار مي رود، و هرگاه گوينده قصد داشت تا جلالت و شکوه خود را بر مخاطبش عرضه کند، معمولا از ضمير "ما" استفاده مي کند، چنانکه (بلا تشبيه و تمثيل ولله مثل الاعلي) برخي از حکما و امرا هنگامي که ا خود مي گويند، معمولا خود را با ضمير "ما" نزد شنوندگان خطاب مي کنند و مثلا مي گويند: "ما فلان عمل را براي رفاه شما انجام داديم!"
و البته و بدون شک و ترديد خداوند متعال تنها کسي است که لياقت اين بزرگداشت را دارد و لذا مي بينيم که خداوند متعال در قرآن گاهي از اين ضمير استفاده مي کند تا جلالت خود را نزد انسانها عرضه کند. و اين ضمير در حق خداوند متعال دلالت بر جمع ندارد، يعني دلالت بر وجود چند معبود نيست، چنانکه برخي از ملحدان و اهل کتاب جهت شبهه اين مسئله را مطرح مي کنند، بلکه اين شبهه ناشي از جهل آنها نسبت به ادبيات عرب و اساليب زبان عرب بويژه در قرآن کريم است.
 

والله اعلم
وصلي الله وسلم علي محمد وعلى آله وأصحابه والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين
سايت جامع فتاواي اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com