قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

اصرار پیامبر صلی الله علیه و سلم بر جهاد در راه دعوت به سوى خدا (جل جلاله)

بخارى از مِسْوَر بن مَخْرَمَه و مروان روایت نموده كه آن دو گفتند: پیامبر صلی الله علیه و سلم در زمان حدیبیه بیرون شد... و حدیث را به طول آن، چنان كه در باب اخلاق مؤدى به هدایت مردم، خواهد آمد ذكر نموده، و در آن آمده است: در حالى كه آنها این طور بودند، بُدَیل بن ورقاء خُزَاعى درگروهى از قومش خزاعى‏ها آمد - و آنها یاران صمیمى پیامبر صلی الله علیه و سلم در اعطاى مشورت درست و حفظ اسرار وى از اهل تِهَامه به حساب مى‏آمدند - بدیل گفت: من قبیله‏هاى كعب بن لؤى و عامر بن لؤى را در حالى پشت سر گذاشتم كه همه به یكبارگى كوچك و بزرگ نزد آب‏هاى دائمى حدیبیه پایین آمده‏اند، و آنها باتو مى‏جنگند و تو را از رفتن به خانه كعبه بازمى دارند، پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمود: «ما براى جنگ و قتال هیچ كسى نیامده‏ایم، بلكه به خاطر اداى عمره آمده‏ایم. اگر جنگ، آنها را به ستوه آورده است، و براى شان ضررهایى وارد نموده، اگر خواسته باشند، تا مدتى همراه‏شان آتش بس و متاركه مى‏نمایم، كه در آن مدّت مرا با بقیه مردم واگذارند. اگر غالب شدم و آنها خواستند كه در آنچه مردم داخل شده است، داخل شوند، داخل شوند، و در غیر آن (یعنى در صورت شكستم در مقابل بقیه مردم) آنان از من راحت خواهند شد. ولى اگر آنان ازین هم ابا ورزیدند، سوگند به ذاتى كه جانم در دست اوست، من حتماً با ایشان به خاطر این مأموریتم تا آن وقت مى‏جنگم كه گردنم قطع شود و امر خداوند نافذ گردد».[1]
و نزد طبرانى از مِسْوَر و مروان به شكل مرفوع روایت است: «اى واى بر قریش! جنگ آنها را خورده است، آنها را چه مى‏شود اگر مرا با سایر عرب‏ها واگذارند. اگر آنها بر من غالب شدند، این همان هدفى است كه خواهان آن هستند، و اگر خداوند مرا برایشان غالب نمود، در آن صورت همه وارد اسلام گردند، و اگر این را قبول ننمودند، بجنگند در حالى كه قوّت شان باقى است. قریش چه گمان مى‏كند؟! به خدا سوگند، تا آن وقت در راه آنچه كه خداوند مرا به آن مبعوث نموده است با ایشان خواهم جنگید كه خداوند مرا كامیاب و غالب گرداند و یا این گردن جدا گردد».[2] این چنین در كنز العمال (287/2) آمده، و این را ابن اسحاق نیز از طریق زُهْرِى روایت نموده و در حدیث وى آمده: «قریش چه گمان مى‏كند؟! به خدا سوگند من با ایشان بر این چیزى كه خداوند مرا به آن مبعوث نموده است تا آن وقت جهاد و مبارزه خواهم نمود، كه خداوند (جل جلاله) آن را نصرت و غلبه دهد، و یا این گردن جدا گردد». این چنین در البدایه (165/4) آمده است.


[1] بخاری (2731) ، (2732).
[2] طبرانی در «الکبیر» (20/16).


از کتاب: حیات صحابه، مؤلّف علّامه شیخ محمّد یوسف كاندهلوى، مترجم: مجیب الرّحمن (رحیمى)، جلد اول، به همراه تحقیق احادیث کتاب توسط:محمد احمد عیسی (به همراه حکم بر احادیث بر اساس تخریجات علامه آلبانی)
 
مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com