قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

دعوته صلى الله عليه وسلّم لبشير بن الخَصَاصِيَة رضي الله عنه

أخرج ابن عساكر عن بشير بن الخَصاصِيَة قال: أتيت رسول الله صلى الله عليه وسلّم فدعاني إلى الإسلام، ثم قال لي: «ما اسمك؟» قلت: نذير، قال: «بل أنت بشير» فأنزلني بالصُّفَّة، فكان إذا أتته هديّة أشركنا فيها وإذا أتته صدقة صرفها إلينا، فخرج ذات ليلة فتبعته فأتى البقيع فقال: «السلام عليكم دار قوم مؤمنين، وإنَّا بكم لاحقون، وإنَّا لله وإِنَّا إِليه راجعون. لقد أصبتم خيراً بجيلاً، وسبقتم شرّاً طويلاً». ثم التفت إليَّ فقال: «من هذا؟» فقلت: بشير، فقال: «أما ترضَى أن أخذ الله سمعَك وقلبَك وبصرك إِلى الإِسلام من بين ربيعة الفَرَس الذين يقولون: أن لولاهم لائتفكت الأرض بأهلها»، قلت: بلى، يا رسول الله، قال: «ما جاء بك؟» قلت: خفتُ أن تُنكب أو تصيبك هامةٌ من هوامِّ الأرض.
وعنده أيضاً والطبراني والبيهقي: «يا بشير، ألا تحمد الله الذي أخذ بناصيتك إلى الإِسلام من بين ربيعة؛ قوم يرَون أن لولاهم لائتفكتِ الأرضُ بمن عليها». كذا في المنتخب .

پیامبر صلی الله علیه و سلم و دعوت نمودن بشیر بن خَصَاصِیه رضی الله عنه
ابن عساكر از بشیربن خصاصیه روایت نموده، كه گفت: نزد پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم آمدم و او مرا به سوى اسلام دعوت نمود، بعد از آن به من فرمود: «نام تو چیست؟» گفتم: نذیر (بیم دهنده)، پیامبر صلی الله علیه و سلم گفت: «بلكه تو بشیر هستى» و مرا در صُفَّه[1] نشاند، چون هدیه‏اى برایش مى‏آمد ما را در آن سهیم، و اگر صدقه‏اى[2] برایش مى‏آمد، آن را براى ما مى‏فرستاد. پیامبر صلی الله علیه و سلم شبى بیرون رفت، و من او را تعقیب نمودم، تا این كه به بقیع - قبرستان اهل مدینه - آمده و فرمود:
(اَلسَّلامُ عَلَیكُمْ دارَ قَوْمٍ مُؤمِنِین وَ اِنَّا بِكُمْ لَا حِقُوْن، اِنَّالِلَّهِ وَ اِنَّا اِلَیهِ رَاجِعُوْن، لَقَدْ أَصَبْتُمْ خَیراً بَجِیلاً، وَ سَبَقْتُمْ شَّراً طَوِیلاً).
«سلامتى باد بر شما اى منزل و جایگاه قوم مومنین، ما نیز به شما پیوستنى هستیم، و ما براى خداییم، و به طرف وى باز مى‏گردیم، شما نیكویى بزرگ و وسیعى را نصیب شده‏اید، و از شر طولانى و درازى سبقت جسته‏اید». بعد از آن متوجّه من شد، پرسید: «این كیست؟»، در جواب عرض نمودم: بشیر، گفت: «آیا راضى نمى‏شوى كه خداوند شنوایى، قلب و بیناییت را از میان ربیعه الفرس - آنانى كه مى‏گویند: اگر آنها نباشند زمین با تمام اهلش دگرگون و منقلب مى‏شود - به طرف اسلام آورده است». گفتم: چرا نه، اى پیامبر خدا، گفت: «اینجا چرا آمدى؟»، جواب دادم: ترسیدم كه تو را اذیت و آزارى برسد و یا حشرات مؤذى زمین تو را بگزند.[3] و همچنین در نزد وى و طبرانى و بیهقى آمده: «اى بشیر، آیا خداوندى را ستایش نمى‏كنى، كه تو را از پیشانیت از میان ربیعه - قومى كه مى‏پندارند، اگر آنها نباشند زمین توأم با همه كسانى كه در روى آن هستند واژگون مى‏گردد - گرفته و به اسلام آورد».[4] این چنین در المنتخب (146/5) آمده است.


[1] صفّه اسم جايى است كه در مسجد نبوى در مدينه قرار داشت، و فقراى مهاجرين كه منزل و جايى براى سكونت نداشتند، و قومى هم از ايشان در آنجا نبود در آن محل زندگى مى‏كردند، اهل صفّه قرآن مى‏آموختند، و در هر غزوه با پيامبر ص بيرون مى‏رفتند، رسول خدا ص آنها را در وقت طعام شب بر ياران خود تقسيم مى‏نمودو گروهى از ايشان با خود پيامبر خدا ص نان شب را صرف مى‏كردند، تا اين كه خداوند (جل جلاله) غنا و ثروتمندى را نصيب مسلمانان نمود. صحابى مشهور حضرت ابوهريره t نيز از جمله همين اصحاب صفّه مى‏باشد.
[2] چون رسول خدا ص صدقه را نمى‏خورد. م.
[3] صحیح. ابونعیم در «الحلیة» (2/26) ، و ابن عساکر در «تاریخ دمشق» (3058).
[4] صحیح. طبرانی در «الکبیر» (1236)، و در «الأوسط» (116- مجمع البحرین) ، و ابن عساکر (10/310) ، هیثمی در «المجمع» می‌گوید: «رجال آن همه ثقه (قابل اعتماد) هستند».

از کتاب: حیات صحابه، مؤلّف علّامه شیخ محمّد یوسف كاندهلوى، مترجم: مجیب الرّحمن (رحیمى)، جلد اول، به همراه تحقیق احادیث کتاب توسط:محمد احمد عیسی (به همراه حکم بر احادیث بر اساس تخریجات علامه آلبانی)
 
مصدر:
دائرة المعارف شبکه اسلامی
IslamWebPedia.Com