قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

فضایل سوره‌های فلق و ناس
عایشه (رض) می‌گوید: هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه و سلم مریض می‌شد، سوره‌های فلق و ناس را می‌خواند و خودش را دم می‌نمود؛ و هنگامی که بیماری‌اش شدت یافت، من آنها را می‌خواندم و دست خودش را به امید برکت بر جسدش می‌کشیدم([1]).
عقبه بن عامر رضی الله عنه می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «آیا نمی‌دانید که دیشب آیاتی نازل شده است که مثل آنها دیده نشده است؛ آنها سوره‌های فلق و ناس هستند»([2]).
عقبه بن عامر رضی الله عنه می‌گوید: روزی همراه رسول الله صلی الله علیه و سلم میان جحفه و ابواء حرکت می‌کردم که باد و تاریکی سختی ما را فرا گرفت، رسول الله صلی الله علیه و سلم شروع به دم‌کردن با سوره‌های فلق و ناس نمود، ولی فرمود: «ای عقبه! با آنها، (خودت را) دم کن، زیرا هیچ دم‌کننده‌ای به مثل این سوره‌ها دم ننموده است». راوی می‌گوید: همچنین آنحضرت صلی الله علیه و سلم نماز را امامت می‌نمود و شنیدم که آنها را در نمازی خواند([3]).
جابر رضی الله عنه می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «ای جابر! بخوان» گفتم: پدر و مادرم فدایت شوند، چه بخوانم؟ فرمود: «سوره‌های فلق و ناس را» من به دستورش عمل نمودم. بعد از آن فرمود: «این سوره‌ها را بخوان و هرگز نمی‌توانی مانند اینها بخوانی»([4]).
در بارة فضیلت سوره فلق، عقبه بن عامر رضی الله عنه می‌گوید: گفتم: ای رسول خدا! چند آیه از سوره هود و چند آیه از سوره یوسف به من بیاموز. فرمود: «ای عقبه! تو هیچ سوره‌ای محبوب‌تر و بلیغ‌تر نزد خداوند از سوره فلق نمی‌خوانی، و سعی کن که خواندن آن در نماز از تو فوت نشود»([5]).
 

([1])- صحیح بخاری.
([2])- صحیح مسلم.
([3])- صحیح ابن حبان، و این روایت صحیح لغیره است چنانچه در صحیح ترغیب و ترهیب آمده است.
([4])- روایت احمد و نسائی، و حدیثی صحیح می‌باشد، چنانکه در صحیح ترغیب و ترهیب آمده است.
([5])- صحیح ابن حبان و حاکم، نگا: صحیح ترغیب و ترهیب.
 

گرفته شده از کتاب: فضایل  صحیح  آیات و سوره‌های قرآن کریم، نویسنده: فخرالدین بن زبیر بن علی محسنی،  ترجمه: عبدالقادر ترشابی