قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

آدم بن احمد بن اسد هروى [1]
ابو سعد، نحوى و لغت شناس و در مناظره قوى دست بود. حافظ ابو سعد سمعانى از او ياد كرده و گفته است كه آدم بن احمد از مردم هرات بود كه در بلخ سكونت گزيد. مردى بود اديب و فاضل و عالم به اصول لغت و صاحب انديشه اى صائب و سيرتى نيكو. در سال 520 هجرى از راه حج به بغداد آمد و در بيست و پنجم شوال سال 536 هجرى در گذشت. در بغداد دانش پژوهان گردش را گرفتند تا از او حديث و ادب فرا گيرند، ميان او و شيخ ابو منصور موهوب بن احمد بن خضر جواليقى بر سر مسئله اى كه در آن اختلاف داشتند مناظره افتاد. هروى او را گفت كه جواليقى نسبت به جمع است و اين درست نيست. جواليقى گفت: آن چه هروى مى گويد گونه اى مغالطه است زيرا لفظ جمع هنگامى كه نام چيزى باشد بر آن ياء نسبت توان افزود مانند مداينى و معافرى و انمارى و امثال آن.
رشيد وطواط محمد بن عبد الجليل، دبير انشاى خوارزمشاه از شاگردان ابو سعد آدم بن احمد هروى بود. رشيد از بلخ به خوارزم رفت و در آن جا چند ماه در خدمت خوارزمشاه [2] اقامت گزيد. وطواط با شيخ ابو سعد مكاتبه داشت و او را گرامى مى داشت. از جمله نامه هاى وطواط به او نامه اى است كه با اين بيت آغاز مى شود: 
كتابي و في الأحشاء وجد على وجد إلى الصدر مولانا الأجلّ أبي سعد[3]

______________
[1] در بغية الوعاة في ذكر طبقات النحاة شرح حال هروى آمده است، در نسخه دار الكتب الملكيه، ص 176.
ياقوت از كتاب ديگر سمعانى غير از الانساب نقل مى كند، صفدى نيز اين ترجمه را در الوافى 5: 293 آورده است و بنگريد به: بغية الوعاة 1: 404 و نيز انباه 1: 236.
 [2] محتمل است سلطان شاه ابو القاسم محمود بن ايل ارسلان باشد، كه در سال 568 به سلطنت رسيد، وطواط حدائق السحر را به نام پسرش ابو المظفر تأليف كرد. رشيد وطواط در سال 573 وفات كرده و ابو المظفر در سال 589 به جاى پدر نشسته است.
[3] حاصل معنى: نامه من- و در اندرون اندوهى است بر سر اندوه ديگر- به سوى وزير، سرور، اجلّ، ابو سعد.

منبع: ترجمه معجم الادباء، اثر ياقوت حموى (وفات مؤلف: 626 هـ. ق)، مترجم عبد المحمد آيتى، چاپ اول، انتشارات سروش، تهران، 1423 هـ ق.