قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

نوحه‌گري بمعني شيون و زاري همراه با فرياد و صداي بلند و جزع و فزع مي‌باشد و بصراحت احاديث نبوي آن را حرام مي‌دانند. از ابومالك اشعري روايت است‌كه پيامبر صلي الله عليه و سلم  گفت‌:" " أربع في أمتي من أمر الجاهلية لا يتركونهن: الفخر في الاحساب ، والطعن في الانساب، والاستسقاء بالنجوم، والنياحة " وقال: " النائحة إذا لم تتب قبل موتها تقام يوم القيامة وعليها سربال من قطران، ودرع من جرب   [در ميان امت من چهار خصلت جاهلي وجود دارد،‌كه آنها را ترك نمي‌كنند: افتخار به اصل و تبار، نسبت دادن ديگران به غير پدرانشان‌، و طعنه بر نسب ديگران زدن‌، و اعتقاد به اينكه ستارگان در نزول باران موثرند، و شيون و زاري و نوحه‌گري‌. وگفت‌: زني‌كه نوحه‌گري مي‌كند، اگر پيش از مرگش‌، توبه نكند در روز قيامت پيراهن آغشته به قطران به وي بپوشانند و تمام بدنش را زخم فرا مي‌گيردكه شدت آتش دوزخ و عذاب آن بر وي بيشتر خواهد بود]"‌. بروايت احمد و مسلم‌.
مسلم و بخاري از ام عطيه روايت‌كرده‌اندكه‌گفت‌: “‌پيامبر صلي الله عليه و سلم  از ما پيمان‌گرفت كه شيون ونوحه‌گري نكنيم‌”‌. بزار از راويان موثوق به روايت‌كرده است‌كه پيامبر صلي الله عليه و سلم  فرمود:" صوتان ملعونان في الدنيا والآخرة: مزمار عند نعمة، وزنة عند مصيبة  [درصدا و آواز، در دنيا و قيامت مورد نفرين هستند: آواز ني و مزمار بهنگام نعمت و آواز گريه بهنگام مصيبت‌]"‌.
در صحيحين از ابوموسي آمده است‌كه گفت‌: “‌من بيزارم ازآن كس‌كه رسول خدا از او بيزار است‌. بيگمان پيامبر صلي الله عليه و سلم  از نوحه‌گران وكساني كه بهنگام مصيبت سرشان را مي‌تراشند و يقه خودشان را چاك مي زنند، بيزار است‌”‌.
امام احمد از انس روايت‌كرده كه‌گفته است‌: پيامبر صلي الله عليه و سلم  بهنگام بيعت‌گرفتن از زنان پيمان مي‌گرفت‌كه نوحه‌گري نكنند. آنان‌گفتند: اي رسول خدا زناني هستندكه در دوره جاهلي درنوحه‌گري بماكمك مي‌كردند، آيا ما در دوره اسلامي بدانان در نوحه‌گري ياري نكنيم‌؟ اوگفت‌: در اسلام نوحه‌گري نيست‌. 


به نقل از:
فقه السنه ، تأليف سيد سابق، مترجم محمود ابراهيمي، تهران، ناشر مردم‌سالاري، دوم 1387.