دائرة المعارف شبکه اسلامی

Untitled Document

2025 Sep 18

----

25/03/1447

----

27 شهريور 1404

تبلیغات

پيامبر صلى الله عليه و سلم فرمودند:
" من تشبه بقوم فهو منهم " (روايت ابو داوود – حديث صحيح) يعنى: " هر كسى كه خود را شبيه قوم ديگرى سازد از جزو آنان بشمار ميرود".

معرفی سایت

نوار اسلام
اسلام- پرسش و پاسخ
«مهتدين» (هدايت يافتگان)
اخبار جهان اسلام
تاریخ اسلام
کتابخانه آنلاین عقیده
سایت اسلام تکس - پاسخ به شبهات دینی
خانواده خوشبخت
شبکه جهانی نور
سایت خبری تحلیلی اهل سنت
بیداری اسلامی
صدای اسلام

قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».


چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
س	ژ	ز	ر	ذ	د	خ	ح
ف	غ	ع	ظ	ط	ض	ص	ش
ه	و	ن	م	ل	گ	ک	ق
							ی

فقه>مسائل فقهی>نماز > شرایطی که در آن می توان نماز را قطع کرد

شماره مقاله : 8990 تعداد مشاهده : 374 تاریخ افزودن مقاله : 28/12/1389

چنانچه كسى در نماز باشد و حادثه خطرناكى رخ دهد براى او جائز هست كه نمازش را قطع كند ولى اگر مسئله چندان مهمى نباشد جائز نيست كه نمازش را قطع كند. اهل علم گفته اند كه قطع كردن نماز براى نجات دادن كسى از هلاك شدن واجب هست، و معنايش اينست كه مثلا اگر در حين نماز مارى را ديدى كه نزديك كسى ميشود كه حواسش نيست، بر او واجب ميشود كه نمازش را قطع كند و آن شخص را با خبر سازد تا مار او را نگزد و سبب هلاکش نشود، و يا اينكه اگر هنگام نماز خواندن شخص كورى را ببيند كه نزديك است توى چاه بيافتد، بر نمازگزار واجب هست كه نمازش را قطع كند و او را با خبر سازد، و همچنين اگر نزديك هست آتش سوزى رخ دهد و يا هر خطر جدى ديگر، در همه اين موارد واجب هست كه نماز را قطع كند ولى اگر مسئله ساده اى بود نبايد نمازش را قطع كند.

وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com

بازگشت به ابتدای صفحه

بازگشت به نتایج قبل

چاپ این مقاله

ارسال مقاله به دوستان

امام ابوحنیفه نعمان ‌بن ثابت رحمه الله فرموده است: «لایحلّ لأحدٍ أن یأخذ بقولنا مالم یعلم من أین أخذناه» (برای احدی جایز نخواهد بود که سخن ما را بدون اینکه بداند ما آن را کجا گرفته‌ایم، بپذیرد). ابن عبدالبر در «الانتقاء فی فضائل الثلاثه الفقهاء» (145)، ابن قیم در «اعلام الموقعین» (2/309) و ابن عابدین در «حاشیه» «البحر الرائق» (6/293) و شعرانی در «المیزان» (1/55)